سراشیبی

از این بگذریم که زندگی من اصلا مالی نبوده و نیست. و از این هم بگذریم که منم مثل همه آدما فکر می‌کنم خیلی مستحق زندگی بهتری بودم/هستم.

احساس می‌کنم یک ماشین چهار چرخ پنچر هستم که به یک سمت اشتباهی در یک سراپایینی در حرکت بود و یکدفعه تصمیم  گرفتم با همون چهارچرخ پنچر به سمت سربالایی برم. مدت زیادی احساس سکون می‌کردم. احساس ترمز گرفتن..
الان احساسم اینه که دارم گاز می‌دم ولی ماشین داره برعکس می‌ره...


کاش می‌شد انتظار جهان به اندازه پیشرفت‌های ما پسرفت‌های ما تغییر می‌کرد، نه به اندازه گذر زمان و افزایش سن ما...